Rozdział 7

Mężczyźni patrzyli na Siebie, przez dłuższą chwilę.
- Nie powinno Cię tutaj być. Zabraniam Ci na jakiekolwiek kontakty z moimi ludźmi, również z nią, rozumiesz?- Powiedział Andrew, próbując opanować swoje nerwy.
- Spokojnie braciszku, wiesz przecież, że jestem nieszkodliwy. - Odparł Will, z lekką kpiną. Andrew wciągnął za swoje plecy Lea'e, po czym zamknął drzwi z trzaskiem, przed swoim bratem. Westchnął ciężko, uderzając pięścią w ścianę. Stał tak przez chwile,  po czym odwrócił się przodem do Lea'i, która siedziała na łóżku śledząc jego ruchy uważnie. Była wyczerpana, jednak jej umysł ciągle był otwarty.
- Musimy współpracować. - Powiedział w końcu Andrew stojąc nad dziewczyną, patrząc na nią z góry. - I tak zginiesz. Jak większość z nas. Tej wojny, nie przeżyje wielu ludzi.- Dodał.
Przeszedł po pokoju, nerwowo poprawiając swoje kruczoczarne włosy. W jedym był podobny do swojego brata- również miał niebieskie oczy. Co prawda, oboje byli wyjątkowo przystojni, lecz każdy na swój sposób.
- Musisz zacząć się odzywać. Twoje milczenie jest irytujące. Nie chce Cię skrzywdzić. Jeśli mi pomożesz, ja odpłace Ci tym samym. - Zaproponował. Widać było, że byl bezsilny. Lea czuła, wiedziała wręcz, ze sytuacja w której znajdowali się Rebelianci była fatalna.
- Nasłalaś na nas swoich ludzi, a ja mimo to, nie kazałem Cię razem z nimi zabić.- Wyjrzał przez okno. Cisza.
- Odpowiedz mi do kurwy nędzy! -Wykrzyczał w końcu, podchodząc do dziewczyny, unosząc rękę. Jednak w ostatniej chwili powstrzymał się, przed uderzeniem jej. Lea skuliła się na łóżku, z zamkniętymi oczami oczekując na uderzenie, które jednak nie nadeszło.
- Ja...- Zaczęła cicho. Jej głos rozbrzmiał w pokoju. Delikatny i kobiecy. Andrew się zdziwił. - Ja nic nie wiem. -Wydusiła w końcu z Siebie. Wstała i spojrzała na Andrew.
- Musisz coś wiedzieć! - Powiedział podniesionym głosem.
- Błagam... Panie... nie zmuszaj mnie do wymyślania historii o Upadłym.- Wyszeptała.
- Wiem jedynie, że tylko Medium może go zabić. - Dodała, bawiąc się rękawem swojej suknii. Bała się.  I to bardzo. Andrew jedynie patrzył na nią z wyższością, uśmiechając się dumnie. Wiedział, że wygrał walkę z nią, walkę której nigdy nie było.
- Mam nadzieję, że Sobie coś przypomnisz. - Zmierzył ostatni raz wzrokiem dziewczynę, po czym wyszedł z jej pokoju, zamykając drzwi na klucz.
Lea opadła na łóżko, owijajac się ciepłą, gruba kołdra. Była przerażona, ale i zła.  Zła na samą Siebie. Dlaczego się złamała? Jednak nie chciała o tym myśleć. Jedynie czego teraz chciała to wpaść w objęcia Morfeusza. I udało się jej to.